Etiquette van de waanzin

Op het metrostation wordt een verwarde man aangetroffen. Hij is uitverkoren, maar weet niet wat er van hem wordt verwacht. Hij loopt in cirkels en mompelt in zichzelf een oneindig ‘ja, ja, nee, nee, nee, ja, ja, ja…’ als een binaire code die hij van bovenaf krijgt ingegeven. Een braindump, vanwege een overvloed aan informatie.

Hij moet het kwijt als hij niet in paniek wil geraken, maar hij beseft dat hij bekeken wordt, waardoor hij alsnog in paniek raakt. Hij begint luid te roepen, als een schreeuw om hulp: ‘ja, nee, ja, ja, ja!’ De politie komt. ‘Stil maar,’ zeggen ze zacht, en ze sluiten hem behoedzaam in de boeien en begeleiden hem naar hun busje. Onderweg aaien ze hem over zijn hoofd.

Op het bureau vragen ze hem om te kiezen tussen ‘ja’ en ‘nee’, maar het lukt hem niet om een keuze te maken. Ze brengen hem naar een kleine cel waar een matras op hem wacht. De ja’s en nee’s gieren door zijn hoofd en hij vreest dat hij die nacht niet zal slapen, maar de volgende ochtend wordt hij toch wakker.

Een agent opent de celdeur en zegt: ‘Iemand heeft voor jou gekozen, je bent vrij.’ Hij vraagt zich af welke keuze er voor hem is gemaakt terwijl hij gedwee naar buiten loopt. Ze zwaaien hem na als hij de deur uitstapt. Hij loopt en loopt en verdwaalt uiteindelijk in de menigte die hem liefdevol omarmt.