Hoe ik vanmiddag mijn tong verbrandde

Ik heb dingen meegemaakt, hoewel ik bijna nooit mijn huis verlaat en niemand mij bezoekt. Vorig jaar viel de elektriciteit uit toen ik een schroef in de muur wilde boren en drie jaar geleden vond ik op het bovenste schap van mijn kledingkast een oud hemd dat van mijn vader is geweest. 

Vandaag gebeurde er weer iets wonderbaarlijks. Het begon allemaal deze ochtend in de keuken, toen ik de waterkoker opzette voor citroenthee. Normaal gezien maak ik altijd een hele pot, maar dit keer had ik er precies genoeg water in gedaan voor één beker thee. Dat was niet slim, want als je te weinig water in een waterkoker doet en hem vervolgens opzet, dan smelt de binnenkant van de waterkoker en mengt het water zich met plastic en wat al niet meer. Maar ik wist dat niet, dus toen ik de klik hoorde als signaal dat het water de kooktemperatuur had bereikt, schonk ik de thee in mijn mok. Ik liet er een zakje groene thee in zakken en voegde een schijfje citroen toe. Vervolgens liet ik het even trekken en afkoelen, want ik drink het niet graag te warm. (Ik bedacht me toen waarom ik eigenlijk niet gewoon heet water uit de kraan in mijn mok doe, veel gemakkelijker.)

Hoe dan ook, nog geheel onwetend haalde ik mijn theezakje uit de mok. Ik nam een flinke slok van de thee en ik voelde een dikke substantie op mijn tong. Veel bezinksel van die thee dacht ik, maar de smurrie was zo kleverig dat het tegen de wand van mijn slokdarm bleef plakken. Ik slikte een paar keer met mijn eigen speeksel zonder resultaat. Het mengsel begon intussen snel af te koelen en een vaste vorm aan te nemen. In een laatste, ijdele poging probeerde ik het weg te spoelen met een slok water uit de kraan. Op mijn tong was het nog koud, maar zodra ik slikte, hoorde ik een klik en een borrelend geluid. Toen bleek dat het geen bezinksel betrof, maar de binnenkant van de waterkoker die zich in mijn slokdarm opnieuw begon te materialiseren. Alles wat ik vanaf dat moment zou eten en drinken, zou koken voordat het in mijn maag terechtkwam. Wat een topdag, dacht ik. Nu kreeg ik een fijn en intens warm gevoel in mijn buik zonder mijn tong te hoeven verbranden.

Maar vanmiddag haalde ik een oud potje haringsalade met dille uit de ijskast waarvan ik nog maar een klein beetje had gegeten en ik dacht, nu kan ik de rest hiervan opeten zonder ziek te worden, aangezien mijn slokdarm de bacteriën er wel zal uitfilteren. En inderdaad, elke keer nadat ik slikte, hoorde ik het karakteristieke klikje. Mijn slokdarm verwarmde vervolgens het broodje haringsalade tot het kookpunt, waarna het ten slotte verder naar beneden zakte. Om te voorkomen dat ik mijn waterkoker opnieuw onder de minimumhoeveelheid zou vullen, at ik heel snel heel veel broodjes met haringsalade. Elke keer wanneer ik mijn mond opende om een nieuwe hap te nemen, zag ik de damp voor mijn gezicht opstijgen. Mijn slokdarm begon steeds luider te borrelen en ik kreeg plots een nare gedachte. Ik keek nog eens naar de waterkoker die ik vanmorgen had gebruikt en zag bovenaan de maatstreepjes ‘max 1 liter’ staan. Ik stopte met kauwen en spuwde wat ik nog in mijn mond had in de gootsteen, maar het was al te laat. De kokende haringsla spoot als een fonteintje mee naar buiten en zo heb ik alsnog mijn tong verbrand.